Murdo en la Orienta ekspreso

parolis al la svedino.

“Se vi permesos, fraulino, ni unue ekzamenos vian pakajon, kaj eble vi estos tiel afabla kiel eltrovi la staton de la usonanino. Ni metis sin en kupeo en la apuda vagono, sed si estas ankorau malsana pro sia eltrovo. Mi sendis kafon al si, sed mi opinias ke si estas tia tipo, kia bezonas iun al kiu paroli.”

La bonulino estis kunsentema. Si tuj iros. Devus esti terura frapo al siaj nervoj, kaj la kompatindulino estis jam malsana pro la vojago kaj forlaso de sia filino. Certe, si tuj iros – sia kofro ne estis slosita – kaj si prenos kun si salamoniakon.

Si forbruiris. Oni rapide ekzamenis siajn posedajojn, kiuj estis malmultaj. Si evidente ankorau ne rimarkis la mankantajn fadenojn en la capelujo.

F-ino Debenham estis formetinta sian libron. Si rigardis Poirot. Si transdonis siajn slosilojn post lia peto. Tiam, dum li mallevis kofron kaj malfermis gin, si diris: “Kial vi forsendis sin, S-ro Poirot?”

“Mi, fraulino? Nu, por helpi al la usonanino.”

“Bonega preteksto – sed tamen preteksto.”

“Mi ne komprenas vin, fraulino.”

“Mi pensas, ke vi tre bone komprenas min.”

Si ridetis. “Vi volis, ke mi estu sola. Cu ne?”

“Vi metas vortojn en mian buson, fraulino.”

“Kaj ideojn en vian kapon? Ne, mi pensas, ke ne. La ideoj estas jam tie. Mi pravas, cu ne?”

“Fraulino, ni havas proverbon…”

“Qui s’excuse s’accuse; cu tion vi intencis diri? Vi devas allasi al mi iom da observado kaj prudento. Ial eniris vian kapon la ideo, ke mi scias iom pri ci tiu afero – ci tiu murdo de viro, kiun mi neniam antaue vidis.”

“Vi imagas aferojn, fraulino.”

“Ne, mi tute ne imagas aferojn. Sed sajnas al mi, ke oni perdas multe da tempo ne parolante la veron – per cirkauvagado anstatau tuja alveno ce la punkto.”

“Kaj vi ne satas la perdon de tempo. Ne, vi preferas veni rekte al la punkto. Vi preferas la rektan metodon. Eh bien, mi uzos la rektan metodon. Mi demandos al vi la signifon de certaj vortoj, kiujn mi audis dum la vojago de Sirio. Mi eliris la trajnon por fari kion la angloj nomas ‘streci la krurojn’ ce la stacidomo Konya. Via voco kaj tiu de la kolonelo atingis min. Vi diris al li ‘Ne nun. Kiam gi estos finita. Kiam gi estos finita – tiam…’ Kion vi volis diri per tiuj vortoj, fraulino?”

Si diris tre mallaute: “Cu vi opinias, ke ili signifis – murdon?”

“Estas mi, kiu faras la demandon al vi, fraulino.”

Si gemspiris – dum momento perdigis en pensoj. Tiam si diris: “Tiuj vortoj havis signifon, sed signifon kion mi ne povas doni al vi. Mi povas nur doni al vi mian honorvorton, ke mi neniam vidis tiun viron Ratchett antau ol mi vidis lin en ci tiu trajno.”

“Kaj – vi rifuzas klarigi tiujn vortojn?”

“Jes – se vi preferas tiel diri gin – mi rifuzas. Ili koncernis taskon, kiun mi entreprenis.”

“Tasko nun finita?”

“Kion tio signifas?”

“Gi estas finita, cu ne?”

“Kial vi pensas tion?”

“Auskultu, fraulino. Mi memorigas al vi alian okazintajon. Estis malfruigo por la trajno en la tago kiam ni devis atingi Istanbul. Vi estis tre maltrankvila, fraulino. Vi, tiel trankvila, tiel sinreganta. Vi perdis tiun trankvilon.”

“Mi ne deziris maltrafi la gustan trajnon.”

“Tion vi diris. Sed, fraulino, la Orienta Ekspreso forlasas Istanbul ciutage. Ec se vi maltrafus la deziritan trajnon, la malfruigo estus nur dudek-kvarhora.”

Por la unua fojo F-ino Debenham montris indikon pri kolerigo. “Vi ne sajnas ekkompreni, ke oni povas havi amikojn atendantaj en Londono, kaj ke unu-taga malfruigo povas kauzi multan genajon.”

“Do, tiel estas? Estas amikoj, kiuj atendas vian alvenon? Vi ne volas geni ilin?”

“Kompreneble.”

”Tamen – estas strange…

“Kio estas stranga?”

“En ci tiu trajno ni denove havas ma1fruigon. La nunan fojon gi estas pli grava malfruigo, car vi ne povas au telegrafi al viaj amikoj, au atingi ilin per la longa – la longa…”

“La longa distanco? La telefono, vi volas diri.”

“Ha, jes, la telefono – interurba telefonado.”

“Jes, kiel vi diras, estas tre gene ne povi atingi siajn amikojn, au telegrafe au telefone.”

“Tamen, fraulino, ci tiun fojon via maniero estas tute malsimila. Vi ne plu montras senpaciencon. Vi estas trankvila kaj filozofa.”

F-ino Debenham rugigis kaj mordis la lipon. Si ne plu havis inklinon rideti.

“Vi ne respondas, fraulino?”

“Mi bedauras. Mi ne komprenis, ke estas io respondenda.”

“La klarigo pri la sango de via sinteno, fraulino.”

“Cu vi ne opinias, ke vi iom ekscitigas pri nenio, S-ro Poirot?”

Poirot faris pardonpetan geston per la manoj. “Tio estas kulpo ce detektivoj. Ni atendas ke la agado ciam akordigu. Ni ne kutime konsideras humor-sangojn.”

Mary Debenham ne respondis.

“Cu vi bone konas Kolonelon Arbuthnot, fraulino?”

“Mi renkontis lin unuafoje dum la nuna vojago.”

“Cu vi havas kauzon supozi ke li antaue konis la viron Ratchett?”

Si decide kapneis. “Mi estas tute certa, ke ne.”

“Kial vi estas tiel certa?”

“Pro la maniero lau kiu li parolis.”

“Tamen, fraulino, ni trovis pip-purigilon sur la planko de la kupeo de la murdito. Kaj Kolonelo Arbuthnot estas la sola viro en la trajno, kiu fumas pipon.”

Li zorge rigardis sin, sed si elmontris nek surprizon nek emocion, kaj nur diris:

“Sensencajo. Tio estas absurda. Kolonelo Arbuthnot estas la lasta viro esti implikita en krimo – precipe teatra krimo, kia ci tiu.”

Tio tiel similas la opinion de Poirot, ke li preskau konsentis kun si. Li diris anstataue:

“Mi devas memorigi al vi, ke vi ne bone konas lin, fraulino.”

Si levis la sultrojn. “Mi sufice bone konas la specon.”

Li diris tre dolce: “Vi ankorau rifuzas diri al mi la signifon de tiuj vortoj ‘Kiam gi estos finita’?”

Si diris malvarme: “Mi povas aldoni nenion.”

“Ne gravas,” diris Hercule Poirot. “Mi eltrovos gin.”

Li klinis sin kaj forlasis la kupeon, fermante la pordon post si.

“Cu tio estis saga, mia amiko?” diris S-ro Bouc. “Vi igis sin singarda – kaj pere de si vi igis ankau la kolonelon esti singarda.”

“Mia amiko, se vi deziras kapti kuniklon vi metas furon en la kavon de la kuniklo, kaj se gi estas tie gi kuras. Mi faris nur tion.”

Ili eniris la kupeon de Hildegarde Schmidt. La virino staris preta, sia vizago respektplena sed senemocia.

Poirot ekrigardis rapide tra la enhavo de la malgranda kofro sur la sego. Tiam li indikis al la konduktoro, ke li mallevu la pli grandan kofron de la breto.

“La slosilojn?” li diris.

“Gi ne estas slosita, sinjoro.”

Poirot malfermis gin. “Ha!” li diris, kaj turnis sin al S-ro Bouc. “Vi memoras, kion mi diris? Rigardu ci tien momenton!”

Sur la supro en la kofro estis rapide volvita bruna uniformo de Wagon Lit