Murdo en la Orienta ekspreso

CAPITRO 4 – EKKRIO EN LA NOKTO

La Simplon Orienta Ekspreso alvenis ce Beograd kvaronon antau la naua tiuvespere. Car gi ne foriros gis la 9.15 Poirot malsupreniris al la kajo. Li ne restis longan tempon. Estis malvarmege, kaj ekstere negis. Li reiris al sia kupeo. La konduktoro, kiu estis sur la kajo, parolis al li.

“Viaj valizoj estas movitaj, Monsieur, al la kupeo N-ro 1, la kupeo de S-ro Bouc.”

“Kie do estas Sinjoro Bouc?”

“Li movis sin en la vagonon el Ateno, kiun oni jus alfiksis.”

Poirot sercis sian amikon. S-ro Bouc ne volis akcepti liajn protestojn.

“Tio estas nenio. Estas pli bone tiel. Vi iras rekte al Anglujo, tial estas pli bone ke vi estu en la traira vagono al Calais. Mi estas tute kontenta ci tie. Gi estas tute trankvila. Ci tiu vagono estas okupata nur de mi kaj greka kuracisto. Sed, mia amiko, kia nokto! Oni diras, ke ne estis tiom da nego dum multaj jaroj. Ni esperu, ke gi ne atendigos nin. Mi ne estas tro felica tiurilate, mi certigas al vi.”

Akurate je 9.15 la trajno ekiris el la stacidomo. Baldau poste Poirot ekstaris, diris bonan nokton al sia amiko, kaj iris laulonge de la koridoro al sia propra vagono, kiu estas en la antaua parto apud la mangvagono.

Dum tiu, la dua tago de la vojago, baroj sindetenaj iom malaperis. Kolonelo Arbuthnot staris ce la pordo de la kupeo de MacQueen kaj parolis al li.

MacQueen cesis paroli kiam li vidis Poirot. Li aspektis surprizita.

“Nu,” li diris, “mi opiniis, ke vi forlasis nin. Vi diris, ke vi intencas eltrajnigi en Beograd.”

“Vi miskomprenis min,” diris Poirot ridetante. “Mi memoras nun, ke la trajno ekveturis el Istanbul en la

momento kiam ni parolis pri gi.”

“Sed viaj pakajoj – ili estas for.”

“Oni movis ilin en alian kupeon – nur tion.”

“Do, mi komprenas.”

Li rekomencis sian konversacion kun Arbuthnot, kaj Poirot iris laulonge de la koridoro.

Du pordojn for de lia kupeo, la maljuna usonanino, S-ino Hubbard, staris parolante al la saf-simila svedino. S-ino Hubbard proponis revuon al si.

“Prenu gin, mia kara,” si diris, “Mi havas multon por legi. La malvarmeco estas terura, cu ne?” Si amike kapklinis al Poirot.

“Vi estas plej afabla,” diris la svedino.

“Tute ne. Mi esperas, ke vi bone dormos, kaj ke via kapdoloro estos for en la mateno.”

“Estas nur la malvarmeco. Mi pretigos tason da teo.”

“Cu vi havas aspirinon? Tute certe? Mi havas multon. Do, bonan nokton, mia kara.”

Si turnis sin al Poirot, kaj la alia virino foriris.

“Kompatindulino, si estas sveda. Tiom, kiom mi eltrovis, si estas misiistino – kaj instruas. Afabla, sed ne bone parolas angle. Si estis tiom interesata pri tio, kion mi diris al si pri mia filino.”

Poirot jam sciis cion pri la filino de S-ino Hubbard. Ciu, kiu komprenas la anglan lingvon, sciis, kc si kaj sia edzo estas membroj de la stabo de granda usona kolegio en Smyrna, ke S-ino Hubbard faras sian unuan vojagon al la Oriento, kaj kion si opinias pri la turkoj kaj iliaj malprecizaj kutimoj kaj la kondico de iliaj vojoj.

La pordo apud ili malfermigis, kaj la maldika, pala servisto elvenis. Poirot ekvidis S-ron Ratchctt, kiu sidas en la lito. Li vidis Poirot kaj lia mieno sangigis, malheligante pro kolero. Tiam la pordo fermigis.

S-ino Hubbard flankentiris Poirot. “Sciu, ke mi estas morte tima pro tiu viro. Ne la servisto – la alia – la mastro. Estas io malgusta rilate al tiu viro. Mia filino diras, ke mi estas tre intuicia. ‘Kiam la patrino ricevas impreson, si tute pravas,’ jen kion diras mia filino. Kaj mi havas impreson pri tiu viro. Li estas en la apuda kupeo, kaj mi ne estas kontenta. Mi metis miajn pakajojn antau la traira pordo hierau nokte. Mi pensis, ke mi audis lin ce la tenilo. Tute ne surprizus min scii ke tiu viro estas murdisto – unu el tiuj trajn-rabistoj pri kiuj oni legas. Eble mi estas malsaga, sed estas tiel. Mi timas lin. Mia filino diris, ke mi havus facilan vojagon, sed iel mi ne estas felica. Eble malsage, mi havas la senton ke io okazos. Kaj kiel tiu afabla junulo povas akcepti esti lia sekretario, mi ne povas kompreni.”

Kolonelo Arbuthnot kaj MacQueen alproksimigis al ili lau la koridoro.

“Venu en mian kupeon,” MacQueen diris. “Gis nun gi ne estas pretigita por la nokto. Kion mi deziras kompreni pri via politiko en Hindujo estas…”

La du viroj preterpasis ilin kaj daurigis lau la koridoro al la kupeo de MacQueen.

S-ino Hubbard diris bonan nokton al Poirot. “Mi intencas enlitigi kaj legi,” si diris. “Bonan nokton.”

Poirot eniris sian kupeon, kiu estis post tiu de Ratchett. Li enlitigis, legis dum duonhoro, kaj tiam forigis la lumon.

Li subite vekigis post kelkaj horoj. Li sciis, kio vekis lin – lauta gemo, preskau ekkrio, ie apude. Je la sama momento okazis sono de sonorilo.

Poirot levigis kaj lumigis la kupeon. Li rimarkis, ke la trajno staras senmova – supozeble ce stacio.

Tiu ekkrio estis surprizinta lin. Li memoris, ke estas Ratchett en la apuda kupeo. Li malfermis la pordon jus kiam la konduktoro de la Wagon Lit alvenis kaj frapis ce la pordo de Ratchett. Poirot rigardis tra la iomete malfermita pordo. La konduktoro duan fojon frapis. Sonorilo eksonis, kaj lumo montrigis super alia pordo. La konduktoro ekrigardis super sia sultro.

En la sama momento voco el la apuda kupeo audigis: “Ce n’est rien. Je me suis trompe.”

“Bien Monsieur.” La konduktoro forrapidis, kaj frapis ce la pordo kie estas la lumo.

Poirot ree enlitigis, sia menso trankviligita, kaj forigis la lumon. Li rigardis sian horlogeton. Estis precize dudek-tri minutoj antau la unua.

CAPITRO 5 – LA KRIMO

Estis malfacile tuj endormigi. Li sentis la mankon de la trajn-movo. Se gi estis ce stacio ekstere estis strange kviete. Kontraste, la bruo en la trajno sajnis esti nekutime lauta. Li povis audi Ratchett en la apuda kupeo – klik kiam li malfermis la akvujon, la sonon de kuranta akvo, tiam alia klik kiam la akvujo fermigis. Piedpasoj audigis en la koridoro, la mallautaj piedpasoj de iu en pantofloj.

Hercule Poirot kusis sendorme. Kial la stacio estis tiel kvieta? Li soifis. Li denove rigardis sian horlogeton. Iom post kvarono post la unua. Li intencis sonorigi kaj peti mineral-akvon de la konduktoro. Lia fingro eliris por sonorigi, sed li audis tingon. La viro ne povis atenti ciun sonorilon samtempe. Ting… ting… ting…

Denove la sono. Iu senpaciencigis, kaj tenis la fingron sur la butono.

Subite, kaj rapide, la viro venis. Li frapis ce pordo ne malproksima de tiu de Poirot. Poste audigis vocoj – tiu la konduktoro, pardonpeta, kaj tiu de virino, insista kaj parolema.

S-ino Hubbard! Poirot ridetis al si.

La interparolado dauris dum iom da tempo, el kiu Sino Hubbard foruzis naudek pro cent. Fine la afero sajnis ordigi. Poirot klare audis: “Bonne nuit, Madame,” kaj fermatan pordon.

Li premis la sonorilon. La konduktoro tuj alvenis. Li aspektis varma kaj genata.

“De l’eau minerale, s’il vous plait.”

“Bien, Monsieur.” Eble ekrido en la okulo de Poirot instigis lin paroli.

“La dame Americaine…”

“Jes?”

Li visis sian frunton.

“Imagu al vi kian tempon mi pasigis kun si! Si insistas, ke estas viro en sia kupeo! Pensu, Monsieur. En spaco tiom malgranda.” Li indikis per la mano. “Kie li kasu sin? Mi argumentis. Mi elmontris, ke gi ne estas ebla. Si insistas. Si vekigis, kaj estis viro tie. Kaj kiamaniere, mi demandis, li kaj lasis post si riglitan pordon? Sed si ne auskultos la racion. Kvazau ni ne havas sufice por geni nin. La nego…”

“Nego?”

“Jes, Monsieur. Monsieur ne rimarkis? La trajno estas haltinta. Ni eniris negamason. Nur la cielo scias dum