Жураўліная пара

Яна ўсміхнулася з-за шкла
Ці мне,
Ці радасці прывычнай.
I знікла.
Як і не была.
I змоўкла рэха электрычкі...

Я не шукаю прывіднага шчасця
У велічных заморскіхгарадах,
Каб вуснамі да рэк чужых прыпасці
I аж ля хмар займець надзейны дах.

Я не прашуся ні да кога ў прымы,
Аб крыўдах і спагадзе не крычу.
Hi ў Лондане,
Ні ў Мельбурне,
Hi ў Рыме
Прапіскі дабівацца не хачу.

Не прымяраю рускую ліўрэю.
Яна мне не да твару,
Далібог.
Мне хочацца,
Як ціхаму яўрэю,
Пацалаваць бацькоўскі свой парог.

3 усіх дарог,
3 усіх далёкіх станцый,
Як продак мой,
Як полацкі мужык,
Я буду ў хату родную вяртацца
Даскону дзён,
Да суджанай мяжы.

Справядліва ці не,
Толькі ўсюды сягоння
Бізнесмены ў цане,
А паэты ў загоне.

Без развагі цяпер
Нават мілыя дуры
3 самых розных папер
Выбіраюць —купюры.

Ля бухгалтарскіх кніг
Баль свой ладзяць фінансы.
Маладых і старых
Не цікавяць рамансы.

Людзі рвуцца да кас,
Дзе скарбонка цяжкая.
На паэмы заказ
Толькі смех выклікае.

Ім адно б —
Паспяваць
Грэбсці маркі і ліры...
А калі заспяваць
Раптам схочуць банкіры?

Што рабіць ім тады,
Дзе ўзяць песень няспетых?..
Ох, і будзе нуды
На зямлі без паэтаў!

Я не хачу мяняць свой лес,
Які ўжо мне наканаваны.
Хай дзён будзённых караваны