Жураўліная пара

I пра дровы.

Ведаць і касу,
I серп,
I склюд.
Абрабіць і бервяно,
I чурку.
I любіць свой небагаты кут —
Пералесак,
Поле
I рачулку.

Выкапаць калодзеж у двары,
Каля хаты пасадзіць ігрушку,
Адшукаць баравіка ў бары,
Не пакрыўдзіць ні звярка, ні птушку.

I ў вячэрняй мудрай цішыні,
Як прымчыцца сын белагаловы,
3 лустай хлеба сесці пры агні,
Каб паслухаць гучныя прамовы...

Кажуць,
Пра пяшчоту ўсё напісана.
Можа быць.
Ну і няхай сабе.
... Конік у плячо мне ўткнуўся пысаю
I ля вуха стрымана сапе.

Цёплымі вільготнымі губамі
Цягнецца нясмела да шчакі.
Падкаваным капытом зграбае
Перасохлай гліны камякі.

Косіць на мяне самотным вокам,
Апускае грыву да зямлі,
Быццам мы ў мінулым недалёкім
3 ім адну бяду перажылі.

У абдымку мы стаім ля плоту,
Пэўна, адчуваючы адно...
Ну, а вы казалі:
Пра пяшчоту
Выказана ўсё даўным-даўно...

Я веру,
Што і ў кветак ёсць душа,
Якая адгукаецца,
Жывая,
Калі іх нехта ад дажджу хавае
Ці палівае ў спёку з гладыша.

Яна ўсё добра помніць,
Што было
I ў сумны прыцемак,
I ў дзень вясёлы,
Пакуль да сонца цягнецца сцябло
I палісаднік абмінаюць пчолы.

А потым,
Як лісты напоўніць сок
I фарбамі суквецце набрыняе,
Яна рванецца ўверх
Над каранямі,
Пылок з пялёсткаў стросшы на пясок.

I расцвіце,
I здзівіцца сама
Сваёй пяшчотна-яркай прыгажосці.
I да яе злятуцца пчолы ў госці,
I ўспырхне побач матылёў гурма...

I ўсё ж
Ёй будзе, пэўна, адзінока
I крыўдна,