Жураўліная пара

Дзядок ступаў хадою лёгкай,
Пускаў усмешку з-пад павек
I мне гукнуў яшчэ здалёку:
— Паклон вам,
Добры чалавек!

I стала мне на сэрцы светла,
Як жаўруку сярод атаў,
Бо гэтак проста,
Гэтак ветла
Даўно ніхто ўжо не вітаў.

Я крочыў сцежкаю надрэчнай
Паўз маўчуноў і прастарэк
І паўтараў
Усім сустрэчным:
— Паклон вам,
Добры чалавек!

I раптам гамана змаўкала,
I сонца ўспыхвала ў вачах...
О, як усім нам трэба мала,
Каб прысак ласкі не ачах!..
Таго дзядка няма ўжо з намі,
Ды ў наш суровы, жорсткі век
Я зноў кажу
I пад крыжамі:
— Паклон вам,
Добры чалавек!

Я помню той нядаўні час
У беднай вёсачцы ля гаці,
Калі пыталіся і ў нас:
— А колькі душ у вашай хаце?

Для будучых дзяржаўных спраў
У спісы ўносілі,
Дарэчы,
I тых,
Хто ў цеснай люльцы спаў,
I тых,
Хто грэў на печы плечы.

Хоць за спіной хаваўся страх,
Улік ішоў разважна дужа —
Не па галовах і руках,
А па жывых і мёртвых душах.

Той дзень я ў памяці нашу.
Трывожыць сны мне згадка тая.
Чаму ж сягоння
Пра душу
Ніхто нікога не пытае?

I думка лезе ў мозг сама
3 наіўнасцю неандэртальца:
Ці то ўжо душ у нас няма,
Ці некаму пра іх пытацца?..

Які б наш дзень ні быў убогі,
А словы і цяпер чутны,
Нібы адказ на ўсе трывогі:
«Каб толькі не было вайны!»

Паўвека адгуло над краем.
Дзядамі робяцца сыны.
А мы ўсё
Горка паўтараем:
«Каб толькі не было вайны!»

I на экране,
I з трыбуны
Не раз
Высокія чыны