Жураўліная пара

Адводзяць крытыку любую:
«Але ж у нас няма вайны».

I з неўсвядомленай віною
Не моўкнуць памяці званы:
«Ну колькі ж можна жыць вайною?
Калі ж мы вернемся з вайны?»

Ды кожным вечарам
Матулі,
Як да калысак клічуць сны,
3 адной надзеяй
Дзетак туляць —
Каб толькі не было вайны.

Ці салоўка каля весніц шчоўкне,
Ці ўпадзе на ганак яблынь бель, —
I не варухнецца леснічоўка —
Сухапутны Ноеў карабель.

Тут усё ідзе адвечным ладам,
У суладдзі з небам і зямлёй:
Звоняць пчолы над прасторным лядам,
Пахне вецер цёплаю смалой.

Тут вавёрка ўранні на сасонцы
Правярае схованкі свае,
Гулка дзяцел
Тэлеграмы сонцу
Кожны божы дзень перадае.

А калі апошні філін змоўкне,
Загарацца зоркі ў сіняве,
У начным тумане
Леснічоўка
На сустрэчу з вечнасцю плыве.

За цёплы вецер верасовы,
За сіняву над галавой
Я б так хацеў
Зямлі суровай
Дабавіць радасці жывой.

За мірны гуд пушчанскай борці
Я падарыў бы
Па вясне
Сасонцы кожнай —
Па вавёрцы,
Ялінцы кожнай —
Па жаўне.

Я б кожным вечарам
3 дубровы
Настой палян асенніх піў
I баравік чорнагаловы
Старому вожыку ўстуггіў.

А на зіму
Зайцоў вушастых
Я пасяліў бы ў будане...
Ды ў гэтым свеце
Так нячаста
Залежыць нешта ад мяне!..

Простае жыццё.
Чаго прасцей —
Не зважаць на гучныя прамовы,
Думаць пра работу і дзяцей,
Пра жніво,
Пра сена