Жураўліная пара

I пакутліва,
Калі
Хаця б на міг
Яна не ўсцешыць вока
Таму,
Хто з гладыша яе паліў.

Ты задаеш мне
Зноў і зноў
Наіўныя пытанні:
— На чым трымаецца жыццё?
— На працы і каханні.

На вечным клопаце зямным,
Што ў поле кліча ўранні,
I на цярплівасці тваёй,
I на маім чаканні.

На вернай дружбе,
На сям'і,
На юным парыванні,
На вейках стомленых тваіх
I на маім дыханні.

На аблачынцы ў сіняве,
На ветаху ў тумане,
I на тваёй скупой слязе,
I на маім маўчанні...

Такі няхітры мой адказ
На ўсе твае пытанні.
— На чым трымаецца жыццё?
— На працы і каханні.

Забываю звонкі вокліч «Тата!»,
Прывыкаю да звароту «Дзед!».
«Мілы» —
Як юначая цытата,
Так даўно не чуецца мне ўслед!

Новы час —
I новыя найменні,
Новая самота і журба.
У вачах гарэзнасці ўсё меней.
I ўсё больш гаркоты на губах.

У душы ні зайздрасць, ні нянавісць
Не хаваю нават у кутку,
Хоць мяне ўжо ўнукі абганяюць
На жыццёвым людным бальшаку.

Я спакойна памахаю маю —
Хай за небасхіл сплывае сінь...
Толькі аддзявочага
«Кахаю»
Адвыкаць не хочацца зусім.

У электрычцы пры вакне
Яна прымроілася мне,
Як прывід з даўняга стагоддзя,
Што раптам мімаходзь мільгне,
А з памяці ўсё не выходзіць.

Ці ўбачыў,
Ці прыдумаў сам
Я тое мілае аблічча:
Пагляд наіўна-таямнічы,
Кудзеркі светлыя,
Каса
I вусны вабнасці сунічнай...