Жураўліная пара

Злізала соль вада
На вуснах агрубелых.
I мне ўсіх тых шкада,
Што збеглі ў шторм на бераг.

Хоць дружбу прадалі,
Шчаслівымі не сталі.
Ім месца не далі
На цесным п'едэстале.

На беразе пустым
Стаяць яны ў адчаі.
Як Богавы лісты,
Над імі кружаць чайкі.

Ім з белых караблёў
Не прысылаюць позвы.
I да былых сяброў
Ужо вяртацца позна.

Не шкадуй таго, што адбылося.
Не сумуй па тым, што не прыйшло.
Павуцінкаю звязала восень
3 маем
Жураўлінае крыло.

Вось яна, срабрыстая, віецца
У замоўклай чыстай сіняве.
I яе неасцярожны вецер,
Можа быць, навекі разарве.

Я яе, здаецца, не ўтрымаю.
Пальцы халаднеюць ад імглы.
I ляціць,
Як прывітанне маю,
Сумнае, апошняе «курлы»...

Глынуўшы ветру і прыволля,
Шукаў я мудрасць і спакой
У цёмным лесе,
Чысты мполі,
Над віратліваю ракой.

Ураз забыўшы ўсе навукі,
Як голас з космасу,
Лавіў
Старых гаёў начныя згукі
I шэпат вечаровых ніў.

Ці недзе піскнула палёўка,
Ці дзяцел грукнуў па сасне, —
А мне і жудасна,
I лёгка,
Як быццам у дзіцячым сне.

I небу хочацца маліцца,
I роднай сцішанай зямлі,
Што гэтак проста
Таямніцы
Душой спазнаць дапамаглі.

Як выкліканы боскай позвай,
Стаю ў сутонні над ракой.
Шчаслівы,
Што,
Хаця і позна,
Знайшоў і мудрасць, і спакой.