Знікаюць за смугой нябёс.Ён не такі ўжо і паганы —Без лішніх слоў і смешных кроз,Без помсты і прытворных слёз...Я крыж свой без папроку нёсI бінтаваў спагадай раны.I не хачу мяняць свой лёс,Які ўжо мне наканаваны.***Ты і на чужынеСінім дымамСпавіваеш мой трывожны сон.Я цябе разгадваю,Радзіма,Ад калыскіI да гэтых дзён.Па рамонкахI па іван-чаюЗноў і зноў,Захмелены,Хаджу,I глядзець мне не надакучаеНа твой чысты луг пасля дажджу.Я люблю твае лясы і воды,БальшакіI сцежкі між бяроз.Для твайго спакою і свабодыЯ сяродлюдзей зычлівых рос.Мне заранкі ранніяI знічкіІ сягонняСвецяцца ўваччу.Я цябе не помню ваяўнічайІ пакорнайВедаць не хачу.Я цябе ад забыцця ўратую,Ад чужой навалы адстаю,Вечную,Адзіную,СвятуюБеларусь пакутную маю...***Калі жыццё ідзе на заканчэннеI дагарае свечка на стале,Не надавай залішняга значэнняHi лаянцы чужой,Hi пахвале.Ты можаш сам спакойна разабрацца,Якія выбраў некалі шляхі,Дзе да вышынь цябе ўзнімала праца,Дзе ледзь не ў бездань кідалі грахі.Ну а калі судзіць сябе не здатны,А ўсе гады —Як парахня і тло,Не ўспамінай дарма былыя даты:Лічы,Пустым жыццё тваё было...***Як нашы карабліВіхуры ні гайдалі,Да ўстойлівай зямліУсё бліжэй з гадамі.
