Жураўліная пара

Калі ў маіх вершах знайсці
Вы раптам захочаце тое,
Чаго не бывае ў жыцці, —
Адкіньце жаданне пустое.

Я проста збярог між лістоў,
Як памяці светлай закладкі,
Засохльія кветкі гадоў
I мар незавялыя згадкі.

Я проста паклікаў з вясны
Наш бэзавы вецер ліловы,
Яшчэ не забытыя сны,
Яшчэ не сказаныя словы...

Я вас не абражу маной,
Не ўражу фантазіяй смелай.
Было гэта з вамі,
Са мной
Ці ў нашай душы набалелай...

Я ведаю адно:
Няма на свеце
Зямлі,
Дзе я хацеў бы вечна жыць,
Акрамя той,
Дзе сінія дасвецці
I чорныя пахілыя крыжы.

Яна даўно
Суседам абсмяяна
I моўчкі прыняла
Свой горкі лес.
Ды толькі тут я
Яблыкаў крамяных
На ўсе гады
Наследнікам натрос.

Хаця на ёй
Саманадзейны гіцаль
Збіраецца да скону цараваць,
Я буду ёй
Прыслужваць і маліцца.
I сцежкі ёй
Гатовы цалаваць...

Калі гэта скончыцца ўсё?
Адкажыце,
Калі гэта скончыцца?
Калі з нашых душ адплыве
Беспрасветная доўгая ноч?
А дні пралятаюць,
Нібы неўтаймоўная конніца.
I музыка грае.
I пыл асядае наўзбоч.

Калі развітаемся мы
3 безнадзейнасцю лютаю?
Калі ўжо
На шыях сваіх
Не адчуем ярма?..
А маршы грымяць.
I расквечана неба салютамі.
I весела пеніцца піва...
А шчасця — няма.

Няўжо ад нахабнай хлусні
Мы не зможам апомніцца?
Няўжо мы не змыем
3 вачэй нашых
Ліпкую ноч?..
А дні пралятаюць,
Нібы неўтаймоўная конніца.
I музыка грае.
I пыл асядае наўзбоч...