Жураўліная пара

Ну што ж,
Прыходзіць час
Ля новай дамавіны
I вам ужо
Дзяліць чыны і медалі
За тое,
Што даўно схілілі нізка спіны
I гонар свой былы
Так проста прадалі.

Вы думаеце,
Мы не чуем і не бачым,
Як прадзедам на здзек,
На радасць прыбышу
Вы з пенай на губах
I з віскатам сабачым
Ірвеце беларускую душу?

Забылі легка вы
I продкавы магілы,
I праведную кроў,
I матчын запавет,
Апосталаў сваіх
І нават —
Божа мілы! —
Гаворку землякоў,
3 якой пайшлі вы ў свет.

Нібы кашулю танную, старую,
Радзіму
Вы кідаеце ў лабаз...
Вы думаеце,
Мы вам некалі даруем?
Панове,
Вы ўсё ж дрэнна ведаеце нас...

У тупой базарнай даўцы
На нязжатай паласе
Занялі хрыстапрадаўцы
Месцы выгадныя ўсе.

I цяпер глядзі:
Нібыта
Не скародзяць,
Не куюць —
А агульны наш набытак
Вельмі бойка прадаюць.

Прадаюць і край свой горды
За суседскі мех дзярма,
Хто — за крэсла,
Хто — за ордэн,
А хто — проста задарма.

Ладзяць д'ябальскія гульні,
Лапяць зношаны хамут...
Што ім клопат наш агульны?
Што ім наш бацькоўскі кут?

Што ім матак галашэнне
I зусім пустая клець?..
Ім бы з поўнаю кішэняй
На чужы кірмаш паспець.

Знікнуць тлумным караванам
I акажамся мы ўсе
На збуцвелай,
Здратаванай,
Неўзаранай паласе...

Нада мною